Spanning en avontuur, of dan wel een bepaalde sensatie zijn van belang.

De dag dat ik deze foto's maakte zal ik nooit vergeten. Het was meer dan 35 jaar geleden en in mijn eerste betaalde baan als groepsleider. We gingen met de kinderen naar Amsterdam en kwamen er o.a. in Artis waar we een nijlpaard met wijd opengesperde bek konden zien. De verschillende reacties die dit spectakel zijn te zien. Het werd een dag die niemand van de hele groep kan zijn vergeten. Na ons uitje miste we de laatste trein en moesten we in Zwolle zoeken naar een mogelijke overnachting. Maar alle hotels zaten vol en we konden echt nergens meer terecht. Uiteindelijk kregen we van de politie toestemming om met zijn allen in een verwarmde ruimte van een postkantoor te slapen, dat was in ieder geval verwarmd en beter dan op straat.

Het eigenaardige van mens zijn.

 Wanneer we stil alleen maar willen afwachten, slapen we misschien wel. Al zal dat in veel gevallen misschien wel het allerbeste kunnen zijn. Het is eigenlijk zeer eigenaardig dat de mens keer op keer iets zal overkomen dat hem in beweging kan zetten. Al is deze beweging ook nog zo gering. We hebben het vaak ook gewoon nodig om een hele geringe beweging werkelijk gewaar te kunnen worden. Gewoon even iets te kunnen zien vanwat even een klein beetje kan oplichten. (Zoals hieronder een lichter groep blaadje tegenover allemaal donkere blaadjes)

En met zo´n hele kleine beweging, iets dat natuurlijk ook een vaardigheid in kan houden, zijn we dan misschien wel tot iets heel erg groots in staat. 

(pijn)prikkels

Ik heb het hier dus eigenlijk over een voortdurende menselijke drang voor de ontvangst van prikkels.                

En dan zal je het dus zelfs kunnen gaan hebben over een vaak onbewuste drang naar pijnprikkels. 

Waarom zal de mens zichzelf eigenlijk telkens zichzelf iets aan willen gaan doen? Ja, dit is werkelijk iets dat ik mezelf keer op keer  wil afvragen. Wat is dat toch in een mensenleven dat de mens altijd die spanning van beweging zal willen blijven zoeken? 

En dan zien we zelfs dat de hele aarde vaak kan bewegen en ons kan doen verroeren. We zien beelden die we tot ons door laten dringen en waar we een stuk verhaal mee kunnen vormen dat voor ons mensen acceptabel zal zijn. Als mensen zoeken we dan vaak een soort van spanning of iets dat ons in beweging kan zetten. We hebben het gewoon nodig om iets in ons leven mee te maken. En dat er iets met ons leven zal kunnen gaan gebeuren en doen laten bewegen. 

Wanneer we stil alleen maar willen afwachten, slapen we misschien wel, al zal dat in veel gevallen misschien wel het allerbeste kunnen zijn. Het is dus eigenlijk zeer eigenaardig dat de mens keer op keer iets zal overkomen dat hem in beweging zal laten zetten, al is deze beweging nog zo gering. Soms hebben we als mens het namelijk nodig om een hele geringe beweging werkelijk gewaar te kunnen worden, zodat die hele kleine beweging tot iets heel erg groots in staat zal kunnen zijn in je mens zijn.

Ik heb het hier dus over de voortdurende menselijke drang van de ontvangst van prikkels en dat kunnen dus zelfs pijnprikkels zijn. Waarom zal de mens zichzelf dit toch keer op keer aan willen doen? is iets dat ik mezelf in ieder geval keer op keer af wil vragen. Wat is dat toch in een mensenleven dat een mens altijd die mogelijke spanning van beweging zal willen blijven zoeken? En dan zien we zelfs dat de hele aarde vaak kan bewegen en ons kan doen verroeren. We zien beelden die we tot ons door laten werken en waar we een stuk verhaal mee kunnen vormen dat voor ons mensen acceptabel of juist zeer onacceptabel zal zijn.

vraagstelling

Gisteren had ik tot de verwondering kunnen komen van waarom we eigenlijk de vraagstelling kennen als mens?

We vragen en vragen en vragen, keer op op keer en we stellen " MENS DURF TE VRAGEN"  Ik heb kort geleden zelfs nog eens een hele middag meegemaakt van een organisatie die zich zelf noemt " DURF TE VRAGEN"  Het is blijkbaar toch iets dat mensen zich meer zijn gaan afvragen. Gewoon waarom we eigenlijk willen vragen. Mensen vragen, maar beseffen zich vaak niet van wat ze moeten vragen en misschien wel meer van belang zal dan kunnen zijn van HOE ze zullen vragen. Want weet je van hoe je de vraag dient te stellen, dan weet je gelijk beter hoe je een antwoord op je vraagstelling zult kunnen krijgen. Waarom vragen mensen toch vaak keer op keer het verkeerde wil ik me toch eens af doen vragen? En waarom kiezen mensen vaak uiteindelijk totaal het verkeerde?

WAAR DE VRAAG BESTAAT BEGINT DE LEER

Het zijn zo van die vragen die mij bezig kunnen houden en toen ik gisteren met mijn vrijwel dagelijkse theologie studie bezig was, kwam die vraag opeens heel helder naar voren. Ik zat bij de Hema achter mijn zogeheten 1 euro ontbijt en schreef toen plotseling de volgende stelling op papier:

WAAR DE VRAAG BESTAAT BEGINT DE LEER  (even ervoor had ik gelezen over Satan die als gevolg van de menselijke val zal zijn, tegenover God die als gevolg van ons geloof en onze hoop zal zijn.)

Dus mijn stelling was toen opeens: WAAR DE VRAAG BESTAAT, BEGINT DE LEER. 

Men kan dus daaruit dus ook stellen dat er zonder vraagstelling weinig behoefte zal zijn tot leren. 

En de gretigheid om de vraag te stellen, zal dus de drang tot het stellen van de goede vraag doen vergroten. 

En daarintegen bedenk ik me dan dus:

EEN VRAAG TE LATEN STAAN IS ALS EEN VRAAG TE GAAN VERGETEN           

We kennen vanuit de theorlogie van de Bijbel natuurlijk de onderverdeling van de boom in het vlees tegenover de boom van de geest. Er wordt dan dus gesteld dat uit de boom van het vlees eigenlijk helemaal niets goeds voort komt, eigenlijk alleen maar zonde. Kijk bijvoorbeeld eens naar ROMIJNEN  8: 16.