Cor Jaring

Hij was docent als geen ander. Hij nam je mee, nee, geen prater over kunst, fotograferen is een kwestie van doen, van leren kijken en gewoon, van doen. ja heel erg veel doen, niet het eeuwige praten doet er toe, maar op het goede moment op de goede plaats en dat deed Cor voor als geen ander. soms zocht Cor, maar kwam dan altijd terug of dan was het de tijd voor een lekkere soep en beleefden we keer op keer iets van een voortreffelijke smaak. Ja, ruiken, proeven en ondervinden in het kort gezegd. Je hart was zuiver, een hart van goud. jij nu als waardevol beeld voor het nageslacht een beeld dat ik immer in mijn hart zal sluiten

Van de begraafplaats naar het station loop ik in kleur. het was een mooie zonnige herfstdag (23-11-13)

Verhalen

We kennen vele verhalen die tot ons komen en die ons kunnen boeien en ons een bepaalde smaak zullen geven.

1. Het is als een stuk fruit dat we kunnen eten
2. de geur die we zullen inademen
3. de smaak die het ons zal geven
4. de levensles die we zullen willen aannemen
5. of de affersie die ons werkelijk laat gruwelen
6. en de sensatie die we er toch mee toestaan om te ontvangen

Vaak zeg ik dat ieder mens een verhaal is en dat denk ik nog steeds. Alles en iedereen zal een verhaal zijn en daarmee een uitwerking hebben op de ander. En daarom moeten we keuzes gaan maken die werkelijk bij ons zullen passen en die ons tevreden stellen en daarbij niet alleen onszelf, maar ook anderen. Want anderen, of zeg maar gewoon je medemens, bestaat er niet voor niets en heeft altijd invloed op je. Maar willen we meegaan met de ander? Of zeggen we bij voorbaat heel erg hard NEE. Onze eigen wil zal onze richting en onze uiteindelijke smaak doen bepalen. Zie hierboven een afbeelding van een man op een tractor. Dit is een foto die ik zelf ooit heb gemaakt op een plaats waar ik altijd heel erg graag kwam. En waarom?

Je ziet een verhalenverteller die les krijgt van de plaatselijke onderwijzer, hoe hij een stukje land met een tractor moet bewerken. Beiden houden zich dus bezig met het land te bewerken, te zaaien en te oogsten en eens per jaar verkoopt men de gewassen dan in een ware kasteeltuin die achter de kerk is. Wanneer ik er kom geniet ik vaak van het fruit dat ik regelmatig van mijn vriend, de verhalenverteller krijg. Dan geniet ik van de geur die ik er kan inademen en de heerlijke smaak die ik kan proeven en ik zal juist deze levensles altijd willen blijven genieten. Ik zal niet te veel willen gruwelen van vastgeroeste tradities, maar de ware sensatie willen ondergaan om mooie schepsels van deze aarde te ontmoeten en te mogen spreken.

Maar goed, gisteren ontmoette ik ook een hele bijzondere plek die midden in een buitenwijk van de stad Den Haag tegen kwam. Het was een prachtig gebouw dat daar zomaar in de zogeheten Spoorwijk te vinden was en ik vroeg me af waar dat gebouw voor gebruikt werd. Omdat ik vrijwel altijd een camera bij me heb, wilde ik het gebouw natuurlijk fotograferen en heb ik me er even omheen willen bewegen. Ik viel van de ene in de andere verbazing en zag afbeeldingen die me wel bekend voorkwamen, maar die ik niet gelijk kon plaatsen. Omdat ik druk aan het fotograferen was liep er nog een ouder echtpaar op me af en bewonderde het gebouw ook. Het waren echte Hagenaars, maar hadden dit gebouw werkelijk nog nooit gezien. Met zijn drieen vroegen wij ons af wat voor gebouw het eigenlijk was. Het zal wel iets Oosters zijn bedachten we ons toen maar.

Toen ik nog even naar de zijkant was gelopen zag ik in een blok huizen dat aan de overkant stond, net een oudere vrouw haar huis verlaten. Ik dacht gelijk, Nu of nooit: Ik ga het haar gewoon vragen. Ik liep op haar af en ik vroeg het haar. De vrouw antwoordde me dat ze het zelf eigenlijk helemaal niet goed wist en dat ze het in de buurt op wilden vatten als een stukje Efteling. " We hebben een stukje Efteling voor ons huis!"  vertelde ze me met een vrolijke lach.